დღეს მე საკმაოდ შთამბეჭდავ ქართულ განწყობაში ვარ. ვუსმენ ეკლესიურ გალობას, ვხილავ საქართველოს ულამაზეს ხედებს და ვფიქრობ ზღვისპირას სიმარტოვეში ჩუმ გასეირნებაზე. დღეს ჩემთვის საქართველო დასავლეთიდ მაგონდება! არასდროს მეგონა რომ მეგრული და ლაზური ენები (რაც თითქმის ერთი და იგივეა ) ამდენად დამაინტერესებდნენ, და ამ ხალხების კულტურამ ასე გამაოცებდა.



მაგრამ, რაც უფრო მეტად ვაკვირდები საქართველოს დასავლეთს, მით უფრო მეტად მესმის, თუ რამდენად ქართლელი და აღმოსავლეთელი ვარ თვითონ! ამას არავითარი კავშირი არა აქვს ჩემს სომხურ ეროვნებასთან ან თავისებურ შინაგან კულტურასთან, ეს არის ის ღრმა შეგრძნება, რომელიც ჩნდება მაშინ, როდესაც მოშორებაში ან სიახლოვეში იხილავ ამ ძველებურ მთა-ბარს და მიხვდები, რომ თავადაც ხარ ამ მიწა-წყლის შერგებული და განუყოფელი ნაწილი.



ბოლო ხანს საქართველოში ყოფნა შინაგან სიხარულს მანიჭებს.



მე მინდოდა ეს ქართულად დამეწერა.